Dit is wel een beetje een bijzondere plaat, want ze bevat de muziek van de soundtrack bij een documentaire over een bijzondere man, Domenico “Mimì” Notarangelo. Daarnaast is ook Soballera een behoorlijk bijzondere groep, die op de Italiaanse scene doorbrak in 2017 met “Avast”, een plaat waarmee het kwartet op zoek ging naar de verbanden tussen de muziekjes van de regio Puglia en die van Luciana.

Domenico Notarangelo was een verwante ziel: gedurende meer dan een halve eeuw was hij het fotografische oog van de regio en zijn werk als “fotograaf van het dagelijkse en het gewone” wordt door kenners op de hoogte geplaatst van dat van Cartier-Bresson of Salgado, met dit verschil dat hij niet de halve wereld bereisde, maar zijn leven lang in eigen regio actief bleef. Eigenlijk was hij journalist en politicus, maar zijn grote passie waren film en literatuur. Zijn meest bekende wapenfeit was de cruciale hulp die hij bood aan Pasolini, bij het draaien van “Il Vangelo Secondo Matteo”. Binnen de politiek was hij degene die ervoor zorgde dat Maria Ippolita Santomassino de eerste vrouwelijke burgemeester van zuidelijk Italië werd en, zoals al gezegd: hij wa ook een fotograaf, die meer dan honderdduizend foto’s naliet, waarin het dagelijkse leven van de regio en haar bewoners voor het nageslacht bewaard werden. Die man is dus het onderwerp en voorwerp van “Ladro di Anime” (“zielendief”), de documentaire van David Grieco, die met de hulp van de twee zonen van Notarangelo door bergen foto’s en uren 8mm-film waadde en daar een film van anderhalf uur uit distilleerde.

De soundtrack, waar ik het eigenlijk moet over hebben, bevat een dozijn liederen en melodieën, die een soort heimwee uitstralen naar het gewone dagelijkse leven op het platteland, toen de tijd veel trager verliep en de mens nog niet door de omgeving gedomineerd werd. Tegelijk blijven de muzikanten nochtans niet blind voor het vaak precaire karakter van de leefomstandigheden waarin de mensen “toen” moesten overeind blijven en die er mee voor gezorgd hebben dat heelder families en heelder dorpen uit armoede verplicht werden hun land en regio te verlaten om als gastarbeider aan de kost proberen te komen in landen als Duitsland, Frankrijk en België. Dat zijn dus liederen die met veel tederheid terugkijken op de spelletjes uit de kindertijd, op de schoonheid van het land, de herinneringen aan de achtergelaten grootouders, maar die tegelijk de activist/communist Notarangelo in herinnering willen brengen, zoals bijvoorbeeld de titelsong.

Als ik echter maar één reden zou mogen opsommen waarom ik vind dat u deze plaat gehoord moet hebben, dan is het de driedelige “Sonata a Togliatti”, waarin in respectievelijk een dodenmars, een “Tammurriata” -dat is de regionale dans, verwant aan de Napolitaanse tarantella- en de “De herderssonate” een samenvatting gemaakt wordt van de hele film en van het leven en het werk van Notarangelo. als aanvulling daarbij wordt ook het lied “E Lu Mnestre Colombe” van Giuseppe Miriello toegevoegd. Daarin worden de rampzalige beslissingen van de christen-democratische politicus Giuseppe Colombe bezongen, die de massa-migratie noodzakelijk maakten en die dus gefundenes fressen waren voor communisten als Notarangelo en Miriello. Tot op vandaag wordt in het regionale dialect een grote stommiteit omschreven als “colombe”. Enfin, samengevat: heel mooie plaat, met perfecte soundtrack bij een heel fijn document, dat best wel eens door onze Canvas aangekocht zou mogen worden.

(Dani Heyvaert)